Van Kalaznikov naar ziekenhuis

Het was chaos in het hostel. Twee doldwaze opgeschoten bijna dertigers renden 's ochtends om 8 uur als bezetenen schreeuwend door elkaar. Haren moesten gekamd, baarden geschoren. Schoenen werden gepoetst, overhemden gestreken. 'Waar is de gel?!' 'Waa zijn mijn sokken?!' 'Opzij opzij opzij!' 'Maak plaats, maak plaats, maaklaats!'
Hoofdschuddend keken de andere backpackers naar het tafereel van de twee doorgeslagen Nederlanders.

Het was D-Day voor de Indiana's. Vandaag was het zover. Een droom ging uitkomen. Als kleine kinderen oefende je in het bos met je vriendjes, met een houten zelfgemaakte replica uren achter elkaar, om deze memorabele dag goed ten tonele te verschijnen.

We gingen schieten met een AK-47 Kalaznikov mitrailleur.

Aangekomen op de schietbaan even buiten Kiev, werd ons medegedeeld dat de baan en de geweren behoorden tot de maffia. Vonden wij geen probleem, aangezien we ons wel vaker in dat wereldje hebben begeven (Suriname).

We kregen oordoppen op, die inderdaad nodig bleken te zijn, en de uitleg bestond uit het kortbondige: 'Dit is een vrouwendij. Wees krachtig maar teder. Het is dus niet je eigen leuter, dus niet roekeloos sjorren! Da?'

Wij begrepen de boodschap, maar eenmaal met het stuk staal in onze handen, voelden we de geile macht ervan afspatten. Het is dat we gedreven waren om het doel op 100 meter afstand te willen raken, want in het rondsproeien met het lange stalen zaad was ook zeker een aantrekkelijke optie. Wat een vuur, wat een geluid, wat een terugslag! Wat een wapen!

Geheel bevredigd dat we twee clips met dertig patronen in het wilde niets hadden afgevuurd keerden wij terug, om ons klaar te maken voor de nachtelijke reis naar de zuidelijke badplaats Odessa. Maar eerst kregen we van onze gids nog een rondleiding door het nationale ziekenhuis van Oekraine in Kiev. We hadden een discussie gevoerd over slechte gezondheidszorg in de VS, en hij wilde ons 'echt slechte gezondheidszorg' laten zien. Hij loog geen woord. Water sroomde langs de muren van het grootste ziekenhuis in het land. Medicijnen stonden op straat, de grond was gebarsten, en wij konden ongehinderd doorlopen naar de afdeling Hartchirurgie, waar ze ook open en bloot een kantine hadden geplaatst. Met nog vier jaar voor een EK dit land, kan ik jullie zegen: ze zullen nooit op tijd hun zaken op orde hebben. Hoe ziek je oobent, hier moet je niet naar het hospitaal gaan. Dat overleef je nooit.


Opgelucht dat wij elkaar dus niet voor de flikker hadden gekalaznikovd, gingen wij samen met reizende Duitser Reinhard, die rond dezelfde tijd met een andere bus naar Odessa vertrok, naar het busstation. Reinhard vertok een kwartier eerder dan wij in een prachtige, spikplinternieuwe Setra touringcar. Ongeloof rees op onze gezichten toen onze 'touringcar' 15 minuten later kwam voorrijden. Wij hadden geboekt bij een andere busmaatschappij. Een met meer loketten, dus, zo was onze aanname, een grotere maatschappij. Groter, meer geld, betere bussen...

Het stinkende, rochelende en stuiterende stuk staal op wielen mocht dan van binnen zijn aangekleed met een niet werkende dvd-speler, en een onvindbare airco; met de benen onder onze kin, twee Russische remakes van de musical Grease uit het Sovjet-tijdperk iets te luid opgezet en omgeven door snurkende Oekri's wisten wij al: Dit wordt een rit om nooit meer te vergeten.

Zeven opgevouwen uren later arriveerden wij in Odessa, rond 5.00 uur. Snakkend naar koffie belandden wij bij de MacDonalds, die om 5.15 uur open ging. Dat was tevens het precieze tijdstip dat wij onder de voet werden gelopen in de deuropening van de Mac. Hongerige Oekri's bestormden de counter om zich te goed te doen aan friet en burgers. De zon was nog niet op.

Inmiddels zijn we gesettled in een prachtig hostel, vlakbij het strand, waar we vandaag hebben liggen bakken in de veertig graden die de thermometer hier telt. Gisteravond hebben we een tropische storm overleefd, waarbij bomen zijn ontwortelt en takken landden op auto's, straten overliepen en vrouwen halfnaakt door de straten dansten. Al met al vermaken wij ons dus uitstekend hier. Met dank aan het weer.

Nu gaan we Borsjt eten!

Ciao!

Indiana Arie