Bestemming waar???

Het was een heerlijke avond in Odessa. We keken uit over de Zwarte Zee, waarachter de horizon rood kleurde van de ondergaande zon. Een biertje in de ene hand, een ontieglijk goedkoop sigaretje in de andere hand keken Peter en ik elkaar eens diep in de ogen. We dachten allbei hetzelfde.

'Dit...gaat te makkelijk. Too easy! Waar is het avontuur? Waar is de uitdaging in dit land?'
We besloten dat een georganiseerde trip in een gare Lada naar Tsjernobyl niet tot die categorie behoorde, en hadden ook geen zin om daarvoor terug te keren naar Kiev en daar drie dagen aan de smerige Dnjepr te gaan liggen.

Dus stapten we in een stampvolle stinkbus, sprongen eruit bij Vokzal (station) renden naar de ticketbalie en bestelden twee enkeltjes naar ...eh....eh....Iv...Ivaho...eh...IVANO FRANKOVSK!

euh...Frankivsk.

De dame achter het glas begreep de boodschap en met twee volledig in het Cyrillisch geschreven boarding tickets keerden wij hostelwaarts. We vroegen aan Vlada wat er op stond. De bestemming klopte, onze stoelnummers waren zo en zo en we gingen met de goedkoopste klasse (4e klasse).

Goedkoopste klasse? De lonely Planet raadde die klasse ten strengste af voor buitenlanders, maar zoals wel vaker deze reis, is de Eenzame Planeet niet meer de heilige reizigersbijbel die het ooit claimde te zijn.

In de trein bleek het gezellig en hartstikke veilig. We voelden ons veel meer op ons gemak dan in de tweede klasse terug naar Kiev later in de week.

Hoe dan ook, we kozen Ivano Frankivsk niet als eindbestemming, maar een gehucht genaamd Yaremchta. 'Waarom daar?' vroeg iemand ons.

'Nou,' was ons kundig anrwoord, 'Het ligt in de bergen, en ergens hebben we via via vaag gehoord dat het daar mogelijkerwijs wel eens mooi en leuk kan zijn, hadden ze van horen zeggen.'

Goede reden vonden wij om dat eens van dichtbij te gaan bekijken. Vanaf Ivano Frankivsk hadden we niets geboekt. Geen bus, geen hostel, noppes. De bus was een eitje, behalve dat we ruim een uur met de backpack op schoot in een overvolle veel te klein busje moesten luisteren naar Oekraiense schlager muziek, maar enfin. Je moet er wat voor over hebben.

We werden inderdaad gedropt in Yaremchta, wat je in het Cyrillisch compleet anders schrijft trouwens, en daar stonden we dan. We hadden verwacht dat er honderden Yaremchezen (gokje) ons tegemoet zouden rennen met bordjes 'Zimmer Frei' (maar dan in het Oeki's), maar tot onze verbazing keek alleen een rafelige straathond naar deze twee vreemde snuiters met overdreven grote rugzakken, waarna het beest verveeld verder krabte aan niet te benoemen lichaamsdelen.

Wij een taxi opsnorren en wijzen op een B&B die in onze gevallen reisbijbel stond aangegeven. Of de chauffeur wist waar het was. Ja, dat wist hij wel. 20 Oeha's om ons daar te brengen. Dat vonden wij een spotgoedkope, dus uitermate goede deal, niet wetende dat het hostel 500 meter verderop om het hoekje lag.

Bij U Lesi, zoals de naam van het hostel luidde, aangekomen bleek er niemand thuis behalve twee knapies van circa tien jaar, die geheel niet onopvallend met een ladder probeerden een wc-raampje van ons onbemande hostel binnen te komen. Zij vriendelijk hallo zeggen, wij vriendelijk hallo terugzeggen, en nu we er toch waren: de inbraak maar gefilmd. Vonden de kids niet erg, en ze lachtten vrolijk naar de Nederlandse televisie.

Peter had inmiddels een vriendje gemaakt. Een pluizig piepklein katje, die we Poeska hebben gedoopt, en tevreden in Indiana Petri's stoere armen al spinnende de oogjes sloot.

Zo zaten we daar, de stoere Indi's, met Poeska en een naderende onweersbui te wachten op een hosteleigenares die een lang uur later vertelde dat ze zaten volgeboekt.

Maar, ze had nog een vriendin van een kennis met een achterneef die ooit eens iemand gesproken had met ook een Zimmer Frei. Zij bellen, en vijf minuten later stonden we bij de buurvrouw te onderhandelen over een schappelijk prijs voor de riantste kamer die we ooit hebben gehad. En voor 300 Oeha's was dat een koopje.Inclusief balkon!

Verder was er in Yaremchta niet heel veel te beleven behalve de rivier de Prut, die zijn naam eer aandoet vanwege al het afval dat erin drijft, wat Peter uiteindelijk niet belemmerde om in een doldwaze bui een paar denkbeeldige baantjes te trekken. Ook in de Prut bleek het water nat, maar daarna stapten we weer vrolijk op de mountainbikes om onze tocht van 30 kilometer, bergje op, bergje af te vervolgen. Klaar voor de Tour de France zijn we nog niet, maar lichaamsbeweging hebben we wel gehad.

Inmiddels zijn we terug in Kiev en hebben we Oekraine eerlijk gezegd wel gezien. Morgen vliegen we terug naar Boedapest en zondag naar Amsterdam. Dus allen tot snel!