Oeha's

Arjan wist het wel. Het busstation? Dat is op de Moskovicka straat. Daar waar Shooters is. Gek genoeg was hij zo lam als een toeter de avond ervoor, maar wist hij nog wel de weg naar huis. En aangezien het whiskyparadijs ook op de Moskovicka straat was, wist hij de weg naar het busstation ook. Zelfde straat.

Dus gingen Peter, Arjan, Kater en het Mannetje met de Hamer vanmorgen {lees: vanmiddag} op stap. Een goede wandeling ontnuchtert nietwaar?

Na ongeveer een half uur badend in het zweet van warmte en hardwerkende nieren, kwamen wij aan op de plaats van bestemming. En inderdaad, Shooters stond er nog, alles klopte, behalve het busstation.

We snapten er niets van. Dus keken we nog maar eens op de kaart. Nee klopte toch echt. Het adres checken. Nee, er stond toch echt Moskovicka plein.

Plein? Het Moskovicka Plein, die naar ons inzicht aan de Moskovicka Straat had moeten liggen, bleek ergens totaal anders te liggen. Ongeveer zes metrohaltes verderop. Aangezien een enkeltje metro hier omgerekend ongeveer 7 cent kost hadden we er geen moeite mee om die te nemen. Sowieso indrukwekkend hoe diep die Sovjet-wagonnetjes rijden. Twee van de langste roltrappen die ik ooit heb gezien brengen je met een gezellig kerstachtig muziekje naar het diepste punt van Kiev. En daar is het warm, druk en smerig. Zo leuk, op vakantie!

Waar het ook warm, druk en smerig was, was op het Moskovicka Plein. Het centrum van Kiev is niets dan een masker voor de gigantische ongeorganiseerde puinzooi die de rest van de stad lijkt te zijn. Stinkbussen, kuilen in de wegen, toeterdrang, afvalberg en legbatterij is ongeveer de beschrijving die past bij dit plein. En dat vinden wij leuk he. Geen mens meer die Engels spreekt, inclusief die mooie blonde van busbedrijf Autolux. Ze hebben wel een schitterende Engelstalige website, maar die moet geschreven zijn door een ijverige backpakcer die zijn ticket niet kon betalen of zo, want bij die website is het gebleven. Wij hebben nog netjes de woorden 'morgen' en 23.55 uur opgeschreven in het Cyrillisch, maar het mocht niet baten toen bleek dat er voor die tijd geen kaartjes meer waren. Wij in ons beste Russisch proberen of we eerder of later een bus konden krijgen bij deze maatschappij. De rij achter ons werd steeds groter, terwijl Big Blond Smile schaapachtig lachtte, wees naar iets achter een muur en zei: 'Brenzje klesnje freshnje!' (althans, zo klonk het in herinnering).

Nu was het onze beurt om schaapachtig terug te kijken en dat deden we dan ook met overgave. Af en toe nog een duidelijk seintje geven door onze schouders een tikje op te halen, maar toen de hele rij Kieviten achter ons Breznje kreznje freshnje begon te bleren, begrepen we de boodschap. 'Geen kaarten, geen Engels, geen tijd, de mazzel'.

Bleek er toch nog een busmaatschappij te zitten! Daar sprak een dame wel een beetje Engels, en na wat gedoe konden we twee buskaartjes krijgen voor woensdagavond om 22.15 uur naar Odessa. Of we even 300 Oeha's (we vergeten de naam van de valuta steeds, maar de afkorting is UAH, oftewel, oeha) willen lappen. Natuurlijk, ik had een hele berg briefjes, dus dat moest lukken. Maar met een stapel van 20 briefjes van 1 en 2 Oeha kom je niet ver. Geirriteerde blikken voor en achter ons toen we deze rekening niet konden betalen. Peter op zoek naar een pinautomaat. Aangezien dat ook nergens aangegeven staat en niemand begrijpt wat je zegt, is een ATM zoeken al een hele opgaaf. Ondertussen tikt het mannetje met de hamer vrolijk verder. Waren we hem toch bijna vergeten. Oeha! Een pinautomaat. Wij geld trekken, vrouw betalen, en twee hele lullige bonnetjes als tickets ontvangen. Moegestreden bestellen we bij een standje de bleekste hot dogs op de droogste broodjes ooit. Hebben we wel verdient.

Nu is het half tien s avonds. Ik ben gesloopt, Peter ligt knock-out. Morgen gaan we echt Kalaznikov schieten. En daar kwamen we toch eigenlijk voor. Al die (p)oeha om een busreisje te maken. Zucht....

Da Svidanja!